neden ki bu akılsız kafa
gel git içinde bakıp bakıp da durursun etrafa
vakit bu vakittir geç kalmamak için vuslata


varlığım sendin sen
şimdiyse hayallerimde ki yokluğun
nadide bir heykel gibi o hüzünlü yüzün
bağrımda büyüttüm ben kınalı kuzum
siliniyor sensizlik umutlarımda an an
senden sonra yok ki bana bir devran
gel de bir gör
her an gömülmekten kazılacak makber kalmadı
sen değilsin bu yaşam nankör



sözlerin hicranlarımı bir bir dağlıyor
ortamlar bulanık kaldı aşkımın densizliğinde
gönül bu gıyabında kararıyor
tüm yaşamım sanki de senin bir sözünde



ha varsın
ha da yoksun
bir acayip ters duruyorsun içimde
yokluğunun yanlızlığında yüreğime pus düşürdün
kötü sızılıyor gariplik derinlerimde
çırpınıp çırpınıp da
iki büklüm kıvrılıyorum o hatırlayamadığın mazimize



kara bulutların ansızın çöktü
geçmiş ve geleceğimizi yok sayarak
yüreğimi de bir sel gibi süpürdü
gözyaşı yağmurları
boğazıma sensiz azaplar düğümlenirken




yokluğundan düştü yüreğime karanlık geceler
çıkılmaz bir dağ gibi
çok yüksekten düşünceli baka kaldı umutlar
kala kaldım yar tek başıma
kararmadan gel de bul benliğimi



vicdanın kaldırır mı bana yaptığın bunca eziyeti
boşa yıprattığın sevgilerimiz artık gelsin eşiğime
kaybolan sıcaklığımızın görkemini
çeksin içine aşkımızın ulviyeti
kurabilmek için aşkımızın ikici bahar demini



yalnızlık çökertme ters hükmün ile
illa ki de
gönlünde yeşerttiğin o aşkının çiçeklerini beklerim
tez gelişte de muradımızı ikile...




(29.08.2018) AZAP...