toprak ana
müebbet yemiş bu şehrin, beton zindanlarına
gelincikler kan kusarken renklerinde
menekşeler mor sevdasında kayıp



gözlerin diyorum
aden yeşilinde kaybolmuşluğum ki
ne ben üzüm olabildim gözlerine
ne de sen mahzeni oldun yüreğimin



güneşi silsem tenimden
aralasam perdesini gecenin
boy versem yastığındaki çukura
uzanıp tutar mısın karanlığımdan



zaman baş ucumda ağlarken
korkuyorum be gülüm
yangınını cehennem bildiğimden günden beri
zifirindeki kıvılcımdan, suyunda beslediğin ateşten



kalmalarım gitmektir bilirsin
kaç adımdı yokluğun sayamadım
bil ki yokluğunun kıyısı hep sonbahar
ve bugünde dünden kalma içimde kışın ayazı ağlar



şimdi
genzimde senden kalma bir ölüm
her ne kadar yutkunamasam da
öksürsem de hayatı
toprak kokuyor nefesim…









ilhanaşıcıtemmuzikibinoyedi