yine aklıma düştü ela gözlerin
ellerim üşüdü yüreğim yandı
tam kapandı derken bütün izlerin
hasretin kapıma geldi dayandı

umut kesmiştim ki artık sevginden
içim de acı bir sızı uyandı
külümden alevler çıktı yeniden
bedenim tutuştu can evim yandı

çıldırıp bağırdım geldi mi sesim ?
öldüğümü sandım durdu nefesim
kursağım da kaldı bütün hevesim
ilk kez böyle içten geldi ölesim
hayata duyduğum sevincim yandı

usul usul daldım geçtim kendimden
dökülürken tuzlu terler tenimden
kıskanırken seni kendi kendimden
çıplak ateşinle eller mi yandı

sızlarken ruhum da hicran elemi
büyüdü içim de vuslat özlemi
alır almaz ele dolma kalemi
adını yazdığım kağıtlar yandı
haykırdım avazım çıktığı kadar
feryadımla bütün ağıtlar yandı

kor oldu içim de derdin kederin
kimseye vermedim boş kaldı yerin
karda kışta üşümesin diye ellerin
baharım tutuştu gül yandı
giderken söndürdüğün umuttan
arda kalan kül yandı

ölümün kapısını aralarken gözlerin
gelir diye bekledim her an haberin
kaç kere çağırdım çık da gel diye
avazım bağrını deldi göklerin
seni...
seni bana yazmayan böyle kaderin
canı yansın dediğim de CAN yandı
gün tutuştu geceler de AN yandı

kuş olur uçardım gelse selamın
derdime dermandı tek bir kelamın
yokluğun karisi oldu selamın
öldüğümü duyan hayaller yandı.