Söyleyin,
karanlığın ardında ki güneşe
boşuna Doğmasın ışığa küstüm
Farksızdır gözümde
hüzün ve neşe
Semayı süsleyen gök kuşağa küstüm
Soldu nazarımda bütün renklerin
Siyaha büründüm  beyaz’a küstüm
Ben Usandım o yar  doymadı naz’a
Hem kışa darıldım hem yaz’a Küstüm.


Kar yağdı gönlümün yamaçlarına
Yaprağımı döken rüzgara küstüm
Hasretim büyüdükçe o siyah saçlarına
Dört mevsim içinde bahara küstüm

Gök yüzüne varmadan vurdular uçurtmamı
Bu acı hayata ben çocuk yaşta  küstüm
İstemediler benim, mutluluğu tatmamı
Sevgi ile umuda daha en başta
küstüm.

Küstüm hayallerin en güzeline
Küstüm o çocuksu duygularıma
Eriyip tükenen umutlarıma
Senin için duyduğum kaygılarıma
kırıldım ne varsa Darıldım küstüm.

Susturun mutluluk şarkılarını
Bana hayat veren nefese Küstüm
Yanık yüreğimin kırıklarını
bir araya toplayan hevese küstüm
Küstüm
İyi, kötü bildiğim. Ne varsa
Tanıdığım bütün herkese küstüm

Bastığım dikene, çarptığım taşa
Yalın ayak geçtiğim yollara küstüm
Kapıldım hüzünle yine telaşa
Ömrümden eksilen yıllara küstüm
Gözlerimi terk edip giden her yaşa
bir daha ağladım biir daha küstüm


Doymadım gençliğimin
ilk baharına
dalında kuruyan gülüme küstüm
Öfkeli bir kıvılcım düştü  ahı’ma
yandım alev alev külüme küstüm
Oturup ağladım her günahıma
Seni sevdi diye gönlüme küstüm

Küstüm önce sana sonra kendime
Nefrete bulandı kirlendi üstüm
Küstüm sevdalara aşklara küstüm.