İlk çocukluğumu
Bir Çerkez köyünde yaşadım.
İlk arkadaşım ve ilk can kardeşim Fikri’yi
Kuş palazından kaybettiğim de
Daha beş yaşındaydım.
Ve acı ile tanışmam da orada oldu.
İlk ciddi oyunlarımı,
Bir gürcü çocukla oynadım.
Bilyeye enek,
Fasulyeye lobiya dendiğini öğrendiğimde,
Yedisindeydim.
İlk pantolonu diken terzi,
Agop Amcaydı.

Bıyıklarım terlememiş ve henüz
Ergen dahi değildim,
Bir Kürt kızına ilgi duyduğumda.
Ortaokulda sıra arkadaşım Hüseyin’in
Alevi olduğunu öğrendiğimde
Ne çabalar sarfettim anlamak için..
Ama sonra, ne can arkadaş olmuştuk..

Haçan senin adın ne diye sorduğun da Osman,
Gülerek söylemiştim adımı.
Temel fıkralarını anımsayarak.
Askerlikte Trakyalı çocuğun,
Te be diye başlayan tümceleri,
Bir zaman dolandı dilime..

Roman bir ağbeyinin,
Yirmi yıllık askerliğini,
Beraber bitirdik, darbukayı çalarken.

Bir Yörüktü iş yerinde ilk Ustam.
Tüm öğrendiklerim Ondan..
Hiç bağırmadan belleti her şeyi.
Evlenip oturduğumuz
İlk mahallemiz de bakkal,
Arnavut bir kalender amcaydı.
Süryani bir kuyumcudan aldık alyansımızı.
Edebiyata olan merakım,
Bir Arap arkadaşımdan gelir..

Bu toprakların çocuklarıydık Biz.
Hepimiz bilincindeydik.
Tek ve en önemli şeyin.
Yani,
Her şeyden önce insan olduğumuzun…