Hayatı artık hiç anlamaya çalışmıyorum
Ne varsa kaderimde ona razıyım.
Ben bir bulutun peşinden nefes nefese koşarken.
Her seferinde tökezlenip yalnızlımın içine düşüyorum.
Dipsiz bir kuyu yalnızlık ve karanlık.
ister avazın çıktığı kadar bağır istersen çırpın.
Daha fazla batıyor yüreğime kıymıklar.
Ve daha fazla acıyor yüreğimdeki açılan derin yaralar.
Ne sen benim seni ne kadar çok sevdiğimi anlıyorsun.
Nede sevmeye meyillisin beni.
Sanki aramızda erimesi imkansız buzdan bir dağ var.
Ben sana koşar adım gelirken sen arkana bakmadan kaçıyorsun.
Ve ben yetişmek isterken her seferinde.
Nefes nefese kalıyorum yetişemiyorum sana.
Sende hep kaçanlardanmı olacaksın her defasında.
Sana sevgi ve güvenle uzattığım ellerimi tutar gibi yapmaktan vazgeç.
Ya sımsıkı sarıl bana bir ağacın kökleriyle toprağa sarıldı gibi.
Yada sende bırak tutmaya yeltenme sana uzanan ellerimi.
Ben bilirim seven hep acı çekendir aşk yolunda.
Gözlerimi kapattım bir bankta gece yarısı denizi seyreder gibi yapıyorum.
Kimse görsün istemiyorum göz yaşlarımı.
Akıp yalnızlığımla denize karışsın ne sen bil nede başkası...

Metin Çalışkan