Gün ışığı bile yetmiyor
Artık dünyamı aydınlatmaya
Enkazı altında kaldığım duvarlar
Işık geçirmeyen bir kalkan gibi ..
Birden ..
Birden yerle bir oldu her şey
Dünyayı boynuzlarında taşıyan boğayı
Kızdırmış sanki biri ..
Görmedim
Göremedim Tanrı’m
kime ne olduğunu
Zaman belirsizleşti
ve silindi
Tüm hatıralar.
Ardından bakıp tozunu yutmak
Kaldı bana
Mahşer yeri gibiydi
Ama
Ama tek kişilik bir hesaplaşma
günü benimkisi
Hikayelerin-in karıştığı
Ve zamana karşı koyamamış
Silik hatıraların tozu var
Şimdi ciğerlerimde
Astımlı bir hayat benimkisi
Hüzün nöbetleri
ve bitmek bilmeyen can kırıklıkları
Hatırlayamıyorum
Hatırlayamıyorum Tanrı’m
Hafızam unutmaya and içmiş gibi
Varla yok arasında bir yerdeyim
Araf değil burası
Araf değil
"Kendi kıyametimin, mahseri"
Beynimde susturamadığım sesler var
Zihnime tırnaklarını geçiriyorlar
Bir mücadele veriyor
Sanki ruhum, sağ kalabilmek adına
Göremediğim umut ışığının
Peşinden gitmek istiyorum
Elini uzat Tanrı’m. .
Elini uzat .