Çocukken
Çocukken ne zaman kalbim kırılsa,dünyaya küssem
kalbimden bir şeyler kopsa
ve ne zaman suçlu bir çocuk gibi
saklanmaya çalışsam
Kendimi Tanrı’nın ayaklarının dibinde
hayal ederdim tüm çaresizliğimle
Saçlarımı okşardı Tanrı’nın merhametli elleri
Yastığıma Tanrı’nın dizleri adını koyup
hıçkıra hıçkıra ağlardım çocuk kalbimle ..
Şimdi kendimi ait hissetmediğim
Bir zaman diliminde
Her parçamı ayrı bir paralel evrene savuruyorum
Toparlanmam mümkün değil.


Hayatıma ait renkleri boyama kitaplarına bıraktım. .
Zira artık baharlarda bile siyah açıyor
benim için çiçekler
Aksam sefaları küsmüş gibi bana
Ve kuşlar terk etmek istermiscesine sanki şehri
Öylesine hüzünlü bir türkü söylüyorlar

tüm dizeler terk etmiş sanki beni
Ve tüm vakitler ayrılığa çıkıyor
Olmuyor Tanrım olmuyor
Ne yazsam şiir olmuyor . .