Yalnız geçen bu ömrün her uykusuz gecesi
Aynalar çeker beni sorguya
Ne seven o adam var şimdi
Ne gölgesini omuzunda duyduğun el
Ne dal yeşil
Ne de gök mavi
Ne sularını içtiğimiz mahalle çeşmesi var
Ne de gölgesinde konuştuğumuz çınar
Şimdi anlıyorum ki boş yere üzülmek de manasız
Ne gücüm var sevmeye yeniden
Ne de yüzüm mezarına bir demet çiçek getirmeye
Bilmem bekliyor musun ama
Bu gün sevgililer günü




İşte böyle gelip geçiyor burada zaman
Zaman değil aslında ömrün en güzel çağı
Ölüm denen dalga beni de aldı alacak
İhtiyar oluyorum ihtiyar
Yapayalnız sensizliğin karşısında
Uyuyorum yağmur
Uyanıyorum yağmur
Bitimsiz bir ırmak akıyor gözlerimden
Bağrıma basarken ayrılığı
Gelecek günlerin acısını duyuyorum şimdiden





İnsan özlüyor bazen Azraili
Yaşayacağına böyle kör toplal
Gelsin alsın diyor emanetini
Ne bahanesi var çalışmanın
Ne de erken çıkmanın işten
Ve ne de hüznünü gizleyecek gülümseme
Karanlık basar yüreğini
Her şafakta ipe götürür sabahlar
Bin kez ölür de insan bir gün yaşamaz
Gitmek mümkün olsa da gitsem der
Ama nereye
Ne gitmem mümkün
Ne de gidilecek yer var O’ndan başka



Bir yanı recm edilmiş bir umut
Bir yanı ölüm gibidir ayrılığın
Yaşadım sayılır mı bilmem
Bulmak mıdır kaybetmek mi
Saymazsam seni


Sevdiğin bir böcektir şimdi karafatmalarla yaşayan

Kadir YILDIZ ŞUBAT 2016