Yapayalnız evimde boğulurken gözyaşlarıma
Ay parlar yırtar geceyi sessizliğe inat
Tutunduğum tek şey yokluğunken
Kimi zaman bir kahve
Dolar taşar her yudumda içime sen diye
Kimi zaman boş bir kağıt
Anlatır seni hece hece tahta bir kalemle
Sonra garip bir huzur kaplar odamı
Bilirim dışardaki dünya daha acımasız
Terkedilmiş kimsesizlikler
Bazen uyuya kalır soğuk bir bankta
Çorak umutlar
Ama ben bilirim en güzeline sahibim
Ve her solukta seni anmaktır yaşama sebebim
Hiç yaşamadan ölmekte olabilirdi kaderim
Böylesine varlığı tertemiz bir aşkı
Bir fotoğrafını alırım elime dalar giderim
İlmek ilmek yüzünü incelerim saatlerce
Yine bana bakar gibi gülmüş derim
Sonra bende gülümserim
Hüznüm oldun...
Gözyaşım oldun...
Vakti hiç gelmeyecek saatlerde
Kavuşma oldun hayallerimde
Sessizce yaşarım seni
Kimse bilmez...
Kimse duymaz...