mazlum çiçekler de derledim
öksüren gecelerim de oldu
muhtemel kederlerde düştü kentlerim
Bey Dağları’nın kuytusunda
bir umudun dizinin dibindeyim
gelme şimdi
ama bir gün
mümkünse divane bir hayatın içinden çık
virane bir hikayeden gel




dere kenarlarındaki nazenin nergislere aktı içim
uçkun yaralar büyüdü yüreğimde
yılkı atları dörtnala gelip geçti döşümden
önce güvercinler öldü
sonra yürek dayanmaz acılarda üşüdü badem çiçeği
gelme şimdi
ama bir gün
kırlangıçlar türkü söylerken gel






ince ince kabuk bağlarken yaralarım
içimdeki duvarlara gömüyorum geçmişi
içi boşaltılmış bir rüzgar gibi ruhumda kırıklar var
cümle acılar halay çeker ülkemde
avaz avaz mülteci kardelen açar yüreğim
salkım saçak bir işgalin ertesindeyim
her kış hüküm giyip her yaz af kapsamında gibiyim
kar çiçeğim yayla göçüm hüzün kuşum
günlerdir burnumda tüter kokun
gelme şimdi
ama bir gün
şakayıklar çiçek açarken gel





namluya sürülmüş bir kurşun intiharı
bilenmiş bir bıçak yarası kanasa da yüreğim
gözlerimde erir türküler
öyle zulme çanak tutar gibi bakma
bir türkünün notalarına asıp isyanını
göksünü özgürlüğe germiş yürekli bir barışçı gibi
savaşın halefine sığın
dağ başlarında açan kardeş çiçeklere ada ömrünü
gelme şimdi
turnaların repliğinde hastayım
mülteci bir şarkının güftesinde yasta
ama bir gün
bütün çiçekleri açtı farz ederim
bahar çiçeklerine sarın
nergis kokularına bulan öyle gel


































Şubat/2016
Antalya/Sıtkı ÖZKAYA