Sitem naz sevdiğinedir… Kefensiz mezara girmek, lav olup akmak, ayrılığı bile yüce kılmak ancak aşığın kaleminde yeşillenir, boy verir. Uçup giden bulutlar, deli deli esen yeller, hem varlar hem yoklar. Ya kayıp giden yıldızlara ne demeli..? Şimali, seheri… Sözcüklerinde hasretliği bile sevdirmişsin, sitemde, yâr ateşini seher yeline vermişsin, ne allı turnadan medet ummuşsun ne de dertli sazından… Yâr yüreğine köprü kurup, sır eylemişsin…
Ankara’nın sabah pusunu okuduğum şiirin dağıttı gitti. Sevdalar sitemle başlar, bazen yürek yarasıyla sonlanır, bazen de kül rengi almış çamlar gibi, boynu bükük bekler. Bizim Arif’in kalemi ne beklemiş ne de ya sabır çekmiş… Tesbih tanesi gibi döktürmüş gitmiş… Çile yumağı bir karışmaya başlasın, ne göğüs bırakır ne de yürek… Ulu dağların doruklarında kar da olsan, eritir gider. Hani ya ayrılık, hasretlik olmasaydı, aşık da olmazdı. Şiirlerde yetim kalırdı. Aşık, şair Arif çıkar da şiirlere baba olur. Genç kuşaklara da yol verir.
Aşığın yükü ağır, yolu hepten yokuştur. Aşkın zoru güzeldir. Kolay olan aşk zaten aşk değil beğenidir. Aşkın ne olduğunu, Yozgat’lının ciğer söker misali ortaya dökmesiyle özüne ulaşılıyor. Soğuyan külünde bile, yanmak kavramını Edebiyat Dünyasına armağan eyliyor. Gel Kerem olmada Arif de kal da, bizde şiirlerini okumayı sürdürelim. Benim gözler mavi, nazar boncuğu olarak gönderiyorum.
Yüreğine, kalemine maşallah.