Kalemini efe eylemiş de, Çanakkale Conkbayırı, Seddülbahir’de, 1.nci Kosova’da (1389) Sakarya, Dumlupınar’da gezdirmiş, Arif Nihat Asya (Bayrak), Nazım Hikmet (Kurtuluş Destanı) Mehmet Akif Ersoy (Çanakkale Şehitlerine) şiirlerinin yanında bir şah kartal misali dolaşmış, “ustalarım yazdı, bir de ben yazayım” deyip yazmış. Yazmış ama ne yazmış? Kehribarı sıkmış gül kokusu yaymış. Almış vatanı, yavrusu gibi sarılmış, bayrağı kalbinin üstüne dikmiş, yüreğini Ay – Yıldızla nakışlamış, feda eylemiş canını…
“Ilgıt ılgıt akan kan mı
Can
Can içinde can var
ÖNCE VATAN (S.T.)”

Söz üstüne söz söylenmezmiş, vatan aşkı olunca, ne kalem durur, ne de dil susar… İnsan bir tek vatanı için canını verir, topun tüfeğin sesini bülbül sesi gibi algılar da, Allah Allah nidalarıyla siperden sipere atlar. Tek düşüncesi; Vatan - Bayraktır.
Ey Bozok Yaylası’nın yiğidi, ezan sesiyle kulağına adın söylenirken, hoca adının ardından şair kelimesini de üflemiş… Öyle bir üflemiş ki, ozanlık, şairlik, aşıklık ardı ardına dizilip gelmiş. Eh be birader benim sana söyleyeceğim, söz tükenmiştir..!
Aslında hakkında roman yazılır da, yazıyı kısa tuttum. Yalnız o kulağına adını üfleyen ve de “şair olsun” diyen hocaya benden çok selam eyle…
Yüreğin var, yolun açık olsun.

'Sana göz dikeni kurşunla sürdüm
Canımdan daha çok mukaddes gördüm
Al kınalı bayrak diyerek dürdüm
Bakir sakladığım özüm sün benim'
Bu kadar akıcı, gönül telimi titreten, yakında şiir okumamıştım. Bu günlerde bu şiirleri okumaya çok ihtiyacımız var.
Yanan kavrulan yüreğinize sağlık.
İnşallah çok güzel günler yakındır.
Selam ve tebriklerimle. m.e.