Kendi ellerimizle çizmedik mi
Etrafımızı çepeçevre saran
O aşılmaz sandığımız çemberi
Ve yok sayarak yaşamadık mı
Çemberin dışındakileri

Özgürlük naraları atmadık mı
Çizgileri düz, dürüst daireler
Çizerek dolaşırken hayatımızda
Ve çok geç olsa da anlamadık mı
Çıktığımız noktaya vardığımızda

Düşünce suç olmasın diye
Haykırırken dizelerimizde
Kendi düşüncelerimize
Prangalar vurmadık mı
İçsel mahkemelerimizde

Gülerken Hoca Nasrettin’e
Tutunduğumuz dallara dair
Kaygılarımız yok muydu
Ve yüreklerimizi sıkıştıran
Düşme ihtimallerimiz

Dairenin dışındakilerdi
Asıl içimizde olanlar
Dilimize vuranlardan utanıp
Başkalarına ait hikayelerin
Satır aralarına gizlemedik mi

Mahkemeler kurmadık mı
Hakimi, savcısı, avukatı
Sanığı, tanığı biz olan
Kesmedik mi cezamızı
Temyizi mümkün olmayan

Ve yine çemberin içinde kaldık
Büyük olduk, doğru olduk
Büyüdükçe küçüldük
Doğruldukça eğildik
Biz aslında mutlu değildik

İzmir – 2010