’deli gönül, ahmak gönül,
bıkmadın mı boşluktan? Tunay Bozyiğit

Biz bir şiir yazarız
elimiz değiverir yârin karın boşluğundaki çiğe
yanar tenimizde çiçeğimiz
yârdan gelen diye diye iç çeker
tütüne abanır şaraptan geçeriz...

Biz bir şiir yazarız
terimiz tenimizde soğur benzeşir kokumuz
zemheri tekelleşir omuzlarımızda
ağzımızda türkü olur sıla
eskimiş resimleri öper
giderken yastığa dökülmüş saç tellerini
tel tel toplarda geçtik zannederiz Leyladan

Biz bir şiir yazarız
sızlar diz kapağımızda mevsim
incir çekirdeğini doldurmaz heveslere açılır kapılar
açılmış saçılmış veyahut sarılmış ölürken aynılaşır
iyi kötü tüm yazgılar
Ölümler ve uykular aynı değildir
herkes ölür
oysa herkes uyuyamaz...


Biz bir şiir yazarız
çayı demlemeyi unutur avuçları nasır tutmuş bakışlar
bir kaç el silah sesine gizlenir
nakışlar bakışlar hâyınlar hırsızlar zalimler
kentler yanar
kentlerde vuruşur babalar oğullar oğullar babalar
evlat acısı baba acısına baba acısı yâr acısına
duymaz doymaz sürüsüne bereket Nemrutlar...

Biz bir şiir yazarız
öylece Keremleşmez kimse kimseye
ileri geri hareket eder üstümüzde tepişir
atlar ve katırlar
kayıtlara geçer bunlar kayıtlar yerden göğe kadar haklıdır
her zulüm aşığı kadar can yakar...

Biz bir şiir yazarız
koynuna girilmemiş sevdalar
bakışır bakışır
iç geçirir kaldırım diplerinde
yol boyunca günahtır yaşamak ve yaşatmak

Ben bir şiir daha yazarım
Gün boyu elim geziyorsa belindeki doğum lekesinde
öpmeye fırsatım olmamıştır sadece...
Bence
Bir kadını
Lekelerinden öpmektir bazen ibadet

Secdeye varan başın hükmüne
Bu kandan daha iyi olmaz mıydı
Gülüşü çocuklara benzeyen günler ve güller