HAYATIN ZİNCİRİNİ KIRMAK.
böylemi olacaktı,başlangıcından beri hayat.
çocukken ağladım ve güldüm ..
sevinçten uçtum herşey adeta benim içimdeydi..
gözyaşı hiç istemediğim şeydi..
aktı yinede akıtıldı..
silen yalnız karanlıktan bir el uzandığında anladım..annem.
hep kortum gece olunca sabah olmayacak diye.
neden hiç çocukluğumu yaşıyamadım.
dram kaderin kan akıtan şövalyesiydi içimde .
ağrıları ben hissettim..
ağladığımı duyurmadım .
sessizce iniltilerimin içinde kayboldum..
başım altında tüm hatıralarım gizli şimdi.
uyuduğumda onlara kendimi anlatabiliyorum.
hiç sabah olmasın diye hissediyorum.
anılarım yüreğimdeki yaşamın itiraf dolu sesiyken..
irkilmek uykuda korkmak gecenin karanlığından.
gün ışığıydı mert sözlerin başlangıç yeri.
kendimi dinlediğimde.
sade ve özgün biri olmak..hayallerimin en uç noktalarında.saklı.
yüksekler başımı öyle döndürdüki..
kalabalıklardan uzak bir deniz evrimi geçirdim içimden yeniden başlamaya hayata.
özgür olmak istiyor başımdaki sevdalar demeti.
sevgiyi yaşamaya dair hissetmek istiyor ..
o ilk bakıştaki gözlerin yakıcılığını unutmak zor.
zor yaşamaya kalkmak geriye bakıp.
ellerin titrekliği bakışlardaki o mahzunluk gitti .
bırakılan herşeydi o yüzdeki ifadeler yaşanmışlıklarla birlikte.
beni artık tanımaz değişen mevsimler gibi oldu yaşam içimizde.
dondurduk ,bilmem kaç yıl sonra yenidenmi dersin tekrar..
kimbilir,ölmeye yüz tutmuş ağaçlar misaliyken yaşamın içeriği.
bir var bir yok,işte zaman tükettiğinde herşeyi,..
elinde olabilse keşke hayatın o kırılmaz zinciri..
BURHANETTİN....YAZICI..