Çocukluğumda, bir amca vardı
Yoldan gelen geçen tanırdı,
Meram dinler, ekmeğini paylaşırdı,
Muhabbeti sever bülbül gibi şakırdı.
Dostluğu candan, hemen gönül alırdı,
Gülenle güler, üzülenle ağlaşırdı,
Tatlı dille her kalbi kolay kazanırdı,
Çıkmaz sokak halkı onu
“Mehmet Amca” diye tanırdı.
Ah “Mehmet Amca” ah!
Sen, bırakıp gidebildin
O güzelim Türkiye’yi!
Baksana etrafımızdaki;
İnsanlara…
Hepsi, Rüşvetçi, yalaka, üçkâğıtçı
Yandaş dolu etrafımız
Yokluk ve yolsuzluk
Almış başını gidiyor
İşçi ve Emeklinin Halini
Hiç kimse sormuyor
Korkuyorum “Mehmet amca”
Herkeste bir para hırsı,
Şan şöhret merakı..
Pahalı parfümlerin arkasında
Riya ve sinsilik akıtıyorlar…
Hepsi klonlanmış genetik kodlar gibi
Birbirlerinin aynısı ne de olsa
Aç televizyonunu
Satılmış kanallarda;
Satılmış insanların haykırışlarını duyarsın
Korkuyorum “Mehmet amca”
Baksana her şey küstü; ülkemde
Bulut küstü; susuz kaldık
Toprak, O bile küstü…
Kurudu, Çatladı
Hasret kaldık yeşile
Ah “Mehmet Amca” ah!
Yine de şanslısın bir bakıma.
Ne ekonomik krizden,
Ne enflasyondan
Ne kesilen ağaçlardan
Ne ölen madenciden
Ne ak saraydan
Nede düşen asansörlerden
Artık haberin olmayacak.
Deli Cevdet’ten daha kirli…
İnsanlar
Ben Kirlenmekten
Korkuyorum “Mehmet Amca”
Öbür yanım hala orada
Su gibi yağmurlu gözlerimle
O günleri özlüyorum”
«Mehmet Amca”
Muhsin OKGİL