öyle sessiz kımıltısız yola bakıyor çiçek
görüyor
aynası karşısındaki pencere camı
sevgilisi açan çiçek
iri iri açıp yapraklarını soruyor
bu kocaman gökyüzü kimin


tükürüklü tozlu çamurlu baktığı yol
külotsuz bir çocuk işiyor yolun ortasına
evin duvarı dibinde ellerini örüyor annesi
birbirini büyütüyor kadınlar
korno çalarak araçta
kadınları alkışlıyor bir adam


hava bozuk
yağmurla sonlanmıyor gün
sessizliği bozan sabahı muştulayan horoz sesi
kimsenin yüzünü bulmuyor sesi
fideler sayrı
bir daha dikin
yağmur yağmazsa
değirmenden gelen suyla sularsınız
çalarsınız olmazsa
ilerdeki bahçeye giden arktan


temizlenmeli çöp dolmuş kuyu
belki açığa çıkar çay balıkları
kendine bakamıyor saksıdaki çiçek
ille sulayacak da biri
güzel bakacak güneşe gözleri


gerçek çiçek kim
kim görüntüde büyüyen çiçek
bir kolu ortada uzamış açıyor
diğeri yere sarkıtmış ucunu
karşı evdekiler
onun karşısındakiler
çiçekler görüyor mu birbirini
neden bu nedensiz soluşlar, açışlar
uzaktan uzağa bakışan aşıklar sanki
atlayamazlar ama
bir balkondan ötekine !


13. 06. 1989 / Nazik Gülünay