Çağırmayın beni, memleketime...
Selamı, sabahı çoktan kestim ben!
Dönüp bakmıyorum kendi kentime;
Doğduğum şehrime artık küstüm ben...

Ayrılış sebebim, geçim derdiydi...
Sanki kentim bana destek verdiydi!
Kırk yıllık ülfetim sona erdiydi;
Aslında şehrime tıpkı püstüm ben...

Kavaklar pamuğa dönerken çıktım...
Kederden ağlayıp, sokağı yıktım!
Son gemiye kadar ne varsa yaktım;
Kavak yeli gibi, soğuk estim ben!

Yerleştiğim şehrim, ikinci yuvam...
Tebdil-i mekanda, değişti havam!
Aslında kimseyle yoktu bir davam;
Yeni ilde yetmiş yaşa bastım ben...

Ardımdan o kadar çok gelen oldu,
Önüm, arkam, yanım hemşehri doldu!
Her gün hatır, gönül, selam bir boldu!
Gurbetten sılaya, giden sestim ben…

Çocuklar büyüdü, evlenen gitti...
Şehir çok büyüdü, canıma yetti!
Bağır, çağır, söylen, hepsi de bitti;
Şimdiyse sesimi iyce kıstım ben...

Kaldık bir Köroğlu, bir de ben ayvaz...
Bir bahçe kurduk biz, içi koz, kiraz!
Manzaraya doyar, şu gönlüm her yaz;
Artık köye döndüm, öyle mestim ben...

Karaman-2016/01

Halil Şakir Taşçıoğlu