Sonra gök belirdi feri gitmiş gözlerimde.
“Rabbim!” dedim.
Ne kadar da güzel bir renge boyadın göğü,
Bu zamana kadar giydiğimi bilemediğim en güzel örtü,
Ne kadar da benim içinmiş gibi duruyor üzerimde.
Ben ki çıplak hissettiğim her an bir kat daha sarındım göğe.
Kat be kat mavi,
Bazen beyaz ve mütemadiyen gri.
Kızıllıklar atıyor aralara gök, uğurlarken Güneşi,
Kan ağlıyor yani.
Çünkü bırakıp gitmekte gün’eşi.
Sonra bir soru düşüyor aklıma,
“Ey gök!” diyorum. “Ey benim güzel örtüm, yazık değil mi Ay’a?”
Demeye kalmadan bir gürültü kopuyor hışımla.
Haşa, sümme haşa!
Af Ya Rabb!
Göğü idare edende Sensin, sığındım affına.
Gök bir perde Seninle aramıza.
Yeryüzündeki perdeli yansımaların yetmedi yine bana.
Sebepler dahi Sen diye inlerken bu geçici dünya da,
Ben bir şiiri sebep eyledim de,
Sarındım dediğim gök perdesini yırtıp kavuştum Sana.
Elhamdülillah…

yurtsuz