yine aynı kabuslarla yüzleşir gecelerim
izbe sokaklarımda sesin yankılandıkça
sığındığım geceler ayrı bir düş gezgini
şakağından vuruldukça bir bir umutlar



insan mutlak bir umuda yaslanmak istiyor
öyle yada böyle
olsa da...




pişmanlıklar kervanına düşer ayaklarım
her adımda bir ceset bırakırken ardında
ki dökülürken saçlarıma kederli bir yağmur
anılar depreştikçe depreşir her soluğum da



oysa ki...
sığındığım tek liman yine yüreğindir
acılara meydan okudukça umursamadan
mutluluk şarkıları döküldükce dudaklarımdan
ölüm
h i ç g e l m e z d i a k l ı m a


artık
bütün gecelerim şimdi bir kurşun ağırlığında
kirpiklerim kederli bulutları karşıladıkça
ve harabe şehirler çıktıkça karşıma
anlıyorum ki
ben yokum sol yanında


şimdi ben
yolunu kaybetmiş rotasız bir gemiyim
bilmem ki...
kalbim hangi limana demir ataçak
ben farkında olmadan




ay/su
istanbul 20 01 2016