umut yok



denize ulaşmaya korkan martı misali
usandım kırgın bulutlarına sığınmaktan
ve ben...
gün doğarken kanatlarımın ucuna inatla
hüzün bulutlarında ağırlardım kendimi
kuzey rüzgarlarında umutlarım savruldukça


ki sen..
hayali imkansız düşler ülkesisin benim için
ve ben yılgın yokuşların yorgun yolcusu
ne kadar susasamda sana aşkına
yok oldum kalbimim çıkmazlarında


oysa ki ne düşler kurardık yarınlara
umutlar ekerdik her sabahın koynuna
bir sen olacaktın bir de ben
her güneş umutla doğacaktı bahtımıza


ama olmadı
belki de olamadı buydu bahtımıza yazılan
hazan dolu bir son bahardı kıblemize çıkan
ve sonra savrulduk sam yellerin de
med cezirlere düştük farkına varamadan


ve gel görki şimdi ne haldeyim
kaybolmuşum ıslak kaldırımların sokakların da
penceremde ki güllerim solmuş bir bir
hazan uğramiş yarınlarım
ki umut yok

aşka zaman kalmadı hayatımda