buzdan kırıkların üstünü örtüyorum
gün ağardı ağaracak
mutlu kardelenlerin müjdesi yakınken
anıları an’larla takas eden bilge
dergahında diz çöküyorum



kapını kapatma üstüme



kostümün buz yeşili
hangi rollerden soyunup geldin
kaç perde geçti üstünden
yüzüne iliştirdiğin gülümsemeyle
kaç sahte aşk oynadın
sahne plastik alkışlarla coşarken


şimdi diz çöküyorum
neşeli bir kardelenin önünde



mevsim buz kırığı
suya tek bir aşk kaldı
gün eylemini sereserpe beklemekte
pencerede dost bir kedi
şu an tek görevim esnemek dedi
cama yansıyan bulut kutsadı kediyi



diz kırıp
selamlıyorum seni



aklım buz uyanığı
zehirden sonra ilk diriliş
zeytin ekmek ve tüm kitaplar
şu beton evlerde çoban olmak var
caddeler bulvarlar köşedeki bozacı
hey seni unutmadım çocukluğumun aşkı
pervaneler uçurtmalar rüzgar gülü



şimdi mevsim şiire döndü
önünde diz çöküyorum