Keder yumağından sarılı bir gün kalır geriye
nihayetsiz bir gidişat ömrün çeperinde sığıntı
yağmur çamur kar siyaha boyanmış gecenin ucunda sabah
karlar uyanır bahçemizde çocukların ellerinde





kış vakit soğuğun sızısı işler tenine
kırmızı paltolu çocuklar üşümeyi bilmezler
atkıları bereleri vardır ellerinden tutan anaları vardır üşümezler
kimsesizler üşür evini yurdunu kaybeden
annesiz babasız sevgisiz büyüyen çocuklar üşür
üşümek yüreğini acıtan bir duygudur tarifsiz nasıl unutulur





öfkedir büyüyen içinizde denizler kadar büyük
çaresiz bir kaderin bıraktığı sessiz iz
bir umut feneridir karanlık bir sokakta parlayan bir ateş bir ışık
bir rüyadır sıcak çorba sıcak aş sıcak ekmek
ışığı yanan bir pencere bacası tüten bir ev
sevmekle kimsesizlik aynı denklemin içinde değil
taşlık dikenlik dağlar kadar fark vardır arasında
Kış en çok kimsesiz çocuklara çok gelir...



Nurten Ak Aygen​
19.01.2016