Yorgun güneş
Titreyen ışık
Yavan bayat hayat
Kirpiklerin dokunuyor denize
Karşı kaldırımda buz tutmuş bir yürek kadar soguk




Hissiz somurtkan okaliptus ağacı
Nasıl konuşmak zor geliyor
İnsanların yitirdiği tebessüm aranıyor
Küçük bir merhaba da ne sırlar gizli oysa ki




Kendi içine kapanan bir millet olduk artık
Öyle hazırlıyorlar tezgahları
Susmak susturmak için çekiyorlar
İpini koparan kalabalık içinde yalnızlık
Alıp başını gidiyor dağlara
Ama hiç yer tekin değil
Gittikçe tenhalaşan yüreklerden başkaca




Sokaktan simitçi geçiyor
Hangi duygunun eşliğinde kimbilir
Ve hala kuş sürüleri gökyüzünde dolaşıyor
Vakit hissiz bir ikindi güneşinde dolaşıyor karlı tepeleri





İçim dışım öksüz
İçim dışım kimsesiz
İçim dışım her daim mavi bir ışığı kovalayan
Bir çocuk gibi
Bu yılda kalırım belki buralarda
Silik
Yüreğimde elif
Ve sessiz cama dayanan akşam misali




Gülüşüne hasret bir halk
Yaban mersini dibinde yatan şehit
Ölü uykusunda yatan şehirler
Ve köyler
Ölenler bizim selvilerimiz
Bir yerlere dokunmadan konuşmak
Yazmak
Kırmadan dokunmak
Hâlbuki bütün istediğimiz
Ama olmuyor...



Nurten Ak Aygen
20.01.2 016