ki batacak
şehrin mavi kasıklarında güneş birazdan
birazdan gece olacak
birazdan bolca ayaz . . .

çili dökülmüş bir kaç sardunya saksıda duracak

ağaçlar sonbahardan kalma gövdeleri çıplak

yalınayak düşler koşacak kaldırımlarda ayak izlerini bırakmadan

. . . /

üşümüş serçeler
aç kediler
tekmelenen köpekler
mendil satan çocuklar kalacak sokakta . . .

sen yine gelmeyeceksin
ben denize hiç dökülmeyen nehirler salacağım yüzümün ayaza durmuş coğrafyasına

içimde ki piç’i tutup salıncaktan düşüreceğim

hiç doğurmadığım bebeğimi bir kaşık yardımıyla boğacağım kendi öz suyuyla . . .

sen gelmeyeceksin

ve benim en uzak köşesine kadar kırılacak kalbim yine . . .

ben sensiz ne kadar çok şehir gördüm böyle

ne kadar büyük yangına denk geldi etim bilsen

bilsen
ürkmüş bir serçe gibi kaçıncı saklanma isteği bu bir ağaç kovuğuna

kaçıncı kış uykusuna yatma düşüncesi bu mevsimsiz

tutup kendi gölgemi iki mandalın ucuna sıkıştırıp çekiştirdim bütün gece
bütün gece bekledim
saat bir
saat iki
saat üç

kaç defa akreple yelkovanın sevişmesine şahit oldu gözlerim

biliyormusun
kaç dakika daha doğurdu yelkovan her sevişmede

kendi saçlarımla bir ilmek yapasım var
boynumun dudak izlerinin kaldığı kuytularına
kendi özümle kendimi yüzlerce kez öldüresim

ah sevgilim
sen ne kadar da güzel gelmiyorsun böyle . . .

Ebru Karayel