Bazen kar olup üstüne yağdım
Bazen güneş olup üstüne doğdum
Bazen ova oldum bazen dağ oldum
Bir çöl oldum ama gene görmedin

Bazen âlem oldum astın göndere
Bazen döndüm altındaki mindere
Bazen nehir gibi bazen bir dere
Bir göl oldum ama gene görmedin

Bazen saçlarına güller takındın
Bazen öyle uzak! Bazen yakındın
Bazen diken sanıp benden sakındın
Bir dal oldum ama gene görmedin

Bazen fırtınaydım esip kar eden
Bazen yokluğunu bile yâr eden
Bazen bülbül gibi ahu zar eden
Bir dil oldum ama gene görmedin

Bazen aşkım ile besledim seni
Bazen çiçek olup süsledim seni
Bazen yağmur olup ısladım seni
Bir sel oldum ama gene görmedin

Bazen senden kaçtım bazen sana eş
Bazen yıldız oldum bazen ay güneş
Bazen duman oldum bazen de ateş
Bir kül oldum ama gene görmedin

Bazen mabet gibi her gün yokladın
Bazen keskin kılıç, bazen paslı kın
Koparttın dalımda alıp kokladın
Bir gül oldum ama gene görmedin

Bazen meydim kadeh kadeh içtiğin
Bazen sevip bazen bıkıp kaçtığın
Bazen adım adım gelip geçtiğin
Bir yol oldum ama gene görmedin

Bazen mecnun oldum yürüdüm çöle
Bazen gözyaşlarım döndü bir göle
Kapında bir mahkûm ya da bir köle
Bir kul oldum ama gene görmedin

Bazen şu dünyamı kurup bozmaktan
Bazen de kendime mezar kazmaktan
Her gün sana böyle şiir yazmaktan
Bir hal oldum ama gene görmedin

Şair/Yazar: Erdal Koca
erdalkoca.com/2015/11/gene-gormedin/