Uyuyordu çocuk!
Sıcak yatağında,güvende,annesinin mis kokulu koynunda,
babasının şefkatli kanatlarının altında.
Gözleri kapalı mışıl mışıl uyuyordu çocuk.
Her şeyden bütün kötü şeylerden habersiz.
Hayatı, en çokta insanları tanımadan.
İdeoloji neydi hele onu hiç bilmezdi çocuk,
ölümü,kini,savaşı,barışı anlamaz ki çocuk.
Anne ve babasının yanında gözleri kapalı uyuyordu çocuk.

Önce güçlü bir ses duyuldu!
Sonra gecenin karanlığını aydınlığa çevirdi birden!
Bu bir lamba değil,ışık değil,güneş hiç değildi.
Alevler aydınlattı o anda geceyi!
Her taraf yıkık dökük her taraf kan!
Ve hala uyuyordu çocuk, fakat bir farkla.
Acılar içinde ölüyordu çocuk!
Babasıyla birlikte melek olup göğe yükseldi ruhları,
yangından yükselen dumanlarla birlikte.
Bir değil iki değil üç değil, onlarla birlikte başka canlarda melek olup,
yedi kat göğe yükselip bu kirli dünyayı terk ettiler.
Uyuyordu çocuk!
Anne ve babasının kollarında kendini güvende sanarak.
Gözleri kapalı uyuyordu!
Hayatı tanımadan!
Fakat insan denen canlının ne kadar kötü olabileceğini anlayarak!
Ölüyordu çocuk!
Yaşadığı kısa hayatıyla ve sevgi dolu kalbiyle,
babasıyla el ele cennete koşuyordu çocuk...



Ö.E