yabancısıyım
sessizliğime hapsolmuş tüm sesli harflerin

katili olduğum şiirlerime mezar olan kalemimin
ve üzerime battıkça doğmayan her güneşin yalancısıyım artık…




dilsizliğim dile gelmeyeli çok sus oldu
çok pus oldu adımlarımı sayamadığım sensizliğim



yüzümü çeviremediğim her ayna
bir çatlak daha çizdi görmezliğimin gözlerine


sağır oldu duymazlığımın dibine gömdüğüm her çığlık




kendimce
sürgün ettim kendimi

çektiğim her nefeste
içime bir kurşun daha sıkan kokundan

gözlerine dalıp dalıp çıkamayan bakışlarımdan
ve rüzgara inat parmaklarımın arasından akan ırmak boyu saçlarından




çok sevmiştim seni
ve anlayamadığım kadar kendime anlatmayı

ve inan ki
anlatamadım dönmeyişine gidişini




içimde adım adım büyüyen bir deliydim belki ayak uçlarımda
duvarlarımdan silinmeyi bekleyen tüm sessiz harflere sestim belki


bel ki de
ılık bir nefestim içimdeki bizi büyüten ninnilerde




sırf solmasın diye
sahilime vuran tüm mavileri toplardım gözlerinden

ve yine sus olurdum
gül kokulu teninde kimsesizliğime sessizce




ahh sevgili
hangi Tanrıçadan emanettir sana bu gülüşler
ve gamzelerinde her gece yıkandığım bu düşler




eğer diyorum

eğer
bana bir hece gelebilseydin
bir satır olabilseydin şiirlerime

ben her gece seni yazar
ve bir ömür boyu bize gelirdi her dize




dedim ya
çok sevmiştim seni


neyse
yalnızlık beklemez




bana müsaade….








ilhanaşıcıocakikibinonaltı