bir uçurumun başında duran
ahlat ağaçları gibi orta yerimden çatlasam
gökyüzüne doğru gözlerinin
sen ey göğüs kafesimin esmer güncesi

su buharlarından sevinçlerle
camlara yazıp dursan bu adamın adını
yine de ben öleceğim günden
bir adım geriye atmam

küf kokuyordu bu gün yağmur
içime içime çektim seni öyle derin
tozu çamura dönüştüren iklim
tabutuma çiviyi çakan adamlar için

gözlerimi tavana dikip susuyorum niçin
önüm arkam sağım solum kimse kim
sen ki beni gamzelerinde unutan martı
ben kalabalık ve yalnız bir şehir

kalmamış zamanlarda tükenmiş hayaller düşü
uykusunda bile yakalar insanı
yaşamaktan kaçtığı ölü kırlangıçların gözleri
sen bana bakmayacaksın aslında

bakarsan yeniden gelmiş çalmış sanırsın kapını
pamuk prenses ve yedi cücelerin çirkin cadısı
oysa ben bir kazada kaybettiğim babamın
elleriymiş gibi uzak seviyorum seni

sormaktan korkuyorum bu gün nerelerdeydin
üşüdün mü acıktın mı ağladın mı
eksildin mi yine benden habersiz çoğaldın mı
korkuyorum martılarla adın çıkmış çünkü