Bilirsin ritim tutmaz ellerim
öyledir yalnızlığı sevdiğim kadar
ayaza tutulmuş güvercinlerin
göğüslerinde ahım var unutmam
nefes mi yalnızca alır ve veririm
onların gökyüzleri için
onulmaz yaralar da açmam

bir tesadüf değil bu olamaz
üstelik incinmiş bir uyluk kemiği ile
böylesine bir acıyla da yaşanmaz
kırk kapıdan geçen kırk adam düşün
Hu çekecekken eşikten düşenleri
içlerinden sadece biri benim
kalbimin sesini duyan Tanrım

O benim diye söylesem sana
her mısranda bir hüznün yüzü var senin
ummam ki asıl beni bilesin
bilesin ki aşk her iki dünyanın da yüzüdür
kızıl bir gül ak bir sakal değil bu hal
muhal bir meşverette oynatılan
gerçeğin ta kendisidir

sonunda denizi esmer kadınları
kalemi ve Ay ışığına tutunmuş yakamozları
tek tek geçer de giderim şimale
hüzzam bir beste gibiyim ağır ağır
ne şu şarkıların arkası var ne önü
dem tuttuğumuz cemden ırak
ne de uykuların zamana faydası

ne zaman birazcık uyusak
şehri haramiler basıyor nasıl
kafasız kolsuz bacaksız
yıldızların ortadan kaybolduğu
geceleri de sevmiyorum artık
yataktan düşen yastıklar gibiyim
solgun kirli ve yapayalnız