Vuruldum kapı eşiğinde
Yıldızlar gözlerimde birer birer söndüler
Önce,
Umuda ıslık çalan dudaklarım kanadı
Sonra
Öfkenin kızıl ateşi nefesimi dağladı


Şimdi bin yıl çiçek açsam
Bahara dönüşür mü annemin güzleri
Bedenimden daha yumuşak
Ellerimden daha nazik olur mu donakalmış gözleri


Oysa masumdum kristal kar tanesi kadar
Döne döne öperdim elini ayağını toprağın
Sen basmasaydın çamurunla beyazıma
Çığ olup büyümezdi nefretim


Garezim var
Karanlığın derin dehlizlerinde yankılanırken sessizliğim
Cehennem ateşi kuşattığında vicdanınızı
Ben bir gece vakti düşlerinizde dirileceğim


Şimdi var git işine dünya
Ben seni
Kerpiçten, toprak damlı,
Nemli duvarlara hapsettiğim çocukluğumdan tanırım
Bu yüzden el verme tabutuma
Bezeli tahtı revanını içi kof yılanlara bahşet
Ben ölümü bile severek karşılamaya giderim


Dilek USTA