İs kokuyor bu şehir...
Gri dumanlar üflüyor bacalar.
Arnavut kaldırımı bu sokağın,
Müdavimi kılçık kaçıran çöpçü kediler.

Evler... ah! bu evler.
Sobanın rutubetini kurutamadığı yoksul evler.
Dışı seni. içi beni yakan, solgun, kederli hikayeler.
Ve,
Pencere buğusuna güneşle çocuk çizen
Yarından umutlu, mutlu bebeler.

İşte!... köşe başından döndü çocukluğum.
Buz tutmuş ellerinde sekiz ekmek filesiyle.
Zordur kalabalığı doyurmak bunu en iyi annem bilir.
Boşunamı benzin kokuyor babamın kara sarı benzi.

İs kokuyor bu şehir is...
Yoksul sevinçlerimin sendeleyen çabasını,
Kirpiklerime yüklenen tevekkülün kömür karasını,
Genzimi yakan acı hatıraların ruhumla kavgasını hatırlatıyor hep.


Sevmiyorum bu kenti, sevemedim kömürü
Hayat işte!... tüm dualara sadık kalmak,
Yitirdiğimiz tüm kıvançlara rağmen,
Baş eğmeden, baş olarak bitirebilmek ömrü.
HEPSİ BU...

Dilek USTA