gittin madem beni hiç bekleme
Allahı anımsatan yer öksüzlüklerindeysen
kuşların çabuk silinen ayak izlerinde yiter
güneşin ilk ışıkları
ah o an herşey ne acımasız olur bir bilsen
sırtını dön o vakit yüzüme benzettiğin her şeye
yalancı bir deniz mavisi al eline
zaten bütün şairler kendi ayaklarıyla kıracaktır
bileklerindeki porsuk trenlerin şehre meyyal siyahını
sen hiçbir şehre denizden gitme
garlar adını yitirir belleğimde
göğe hain ellerinde...

ve işte sustum tüm "dağınık şarkıları"nı
bir ömre kırık çocuk ezgilerini düğümleyen...

çukurlarımdan gülüşlü gamze lanetleri dökülüyor
göksel mevsimlerin Allaha sığındıran devinimlerine.
kim bilir nasıldı "dağınık değilken şarkıları"
erken ölen çocukların.
ben her yangında acemi bir zümrüt yeşili
her sönüşte Allaha havale ederim rengimin hallerini
her doğuşta ölümcül bir yaşam emaresi
ki sen elini ez/elimden çekensin,
kimi sevsem kar gibi dökülüyorum
ruhumun cebi yırtık
kimden gitsem cebimi dikiyorum yaralarımla
berelerimi kim sökecek
kim iyileştirecek kanserli hallerimi?
kimi sevsem ben oluyor
kimi sevsem sana öykünüyorum
cebimden dökülmüş yaşanmamışlıklarımın izlerini sürerek
üzerinde yeminler tükürdüğüm yaraların kabuğuna benziyor
sırtımdaki zehir.
yüzüne dönmüştüm.
aslıma dönmüştüm.
kimi sevsem biraz ben ölüyorum...

kalk kop/uk şahdamarımdan
adımı sil levh-i mahfuzundan
yolcuları kan tutsun
seni gülüş
elinde soğuk bir bıçak
bir gül kurusu
bir intihar
götür gittiğin yolun sonundakilere
üçü de bana kanayacak!

sahi
den
iz
den gidilmez!
sıkıca sök benlerimi giderken
kimi sevsem biraz ben ölüyorum üst dudağımdan...