Gecenin sessizliği çökerken ansızın
Gözler ise, soğuk camların buğusuna takılır
Sanki zindanına perdesini çeker gibi
Demlenmiş kaderiyle, vazgeçmedi yazmaktan



Havanın soğuğu sinmiştir dört duvara
İnadına üşütür ayak uçlarına kadar
Kımıldamak mümkün değilken yerinden
Buz kesen ellerinde dermanı yokken
Uyuşan parmaklarıyla, vazgeçmedi yazmaktan



Dolup boşalıyordu duygu pınarları
Esiyordu sert asi poyraz yelleri
Mosmor olsa da üşüyen elleri
Yamuk çarpık tutsa da, vazgeçmedi yazmaktan



O kadar çile vardı ki yazılacak
Beyni alt üst eden manalarda
Döküldü önüne acı tatlı izleriyle
Artı ve eksileriyle, vazgeçmedi yazmaktan



Sadece gücü kalemine yeterken
Geçmişin hatasını yüze çarpıyordu
Belli belirsiz filim şeridi gibiyken
Üzdüğünü bile bile, vazgeçmedi yazmaktan



Simsiyah kara buluttu üzerindeki
Aydınlığı aradı gizemli manalarda
Gözleri ağırlaştı kirpikleri batarken
Direnci yitiren bilek, canını sızlattıkça
Söz dinlemeyen kalemi, vazgeçmedi yazmaktan



Nesrin Önem Demir
02 01 2016