2
Yorum
8
Beğeni
5,0
Puan
1351
Okunma
ölümün karanfil tozu yere inince deniz ölmek istedi
ve ben öldüm
susun ölüm uykusu çöktü ruhuma
denizin rüzgarına karışan binlerce papatyadan biriyim
ruhumun yapraklarını bir bir koparan insanlık
sende öldün benimle birlikte
Yüreğim bu çocukla öldü
Binlerce kez öptüm çocuğun masumiyet uykusundan
binlerce kez utandım bu çocuktan
ölüm bile yakışmadı sana
karanfil tozunu serpti melekler bir tutam
sonra meleğin kundağına sarılı kaldı uykuların
ninnilerin denizin sessizliğine karıştı
hişt sessiz olun ben ölüm uykusun dayım
denizin soğukluğu kadar serin denizin sessizliği kadar derin
ölümün acısı kadar yakıcı
insanlığın utancı kadar gerçek
ben bu çocuk gibi öldüm
yüreğimin utancına ruhumu gömdüm ya siz
Ölümün karanfil tozu yere inince deniz ölmek istedi
Mahmudiye Düzkaya
5.0
100% (6)
Cevap Yaz