Annemin türküsüydü dilime dolanan
Bilemezdim bu kadar can yakacağını
Suskunluğun ahraz notalarından
Her biri binlerce yağmur kuşu doğurdu


Avuçlarında biriken yalnızlığı yüzüne sürdü dua niyetine
Terk edilen kaderinde öksüz çocuklar gibiydi yüreği
Eskiyen resimlere yaslamıştı kırlaşan yıllarını evlat niyetine
Yokluğun haraç mezat satıldığı bir dünyada yüreği sebil


Suskunluğu solan mürekkep gibiydi tozlanan rafta
Anılarını çıkınladığı kırk yamalı dilsizliğiydi belkide
Sana annemin türküsüyle dökülen gazeller biriktireyim
Rüzgarın uğultusuna yüreğinin figanını katıp


Sustukça kardelenlerin feryatlarını biriktiren kadın
Evlatların gölgesine sinip kaderine tuz basan kadın
Yüzüne sürdüğün yalnızlığın duaları yağmur kuşlarına karıştı
Ve diline dolanan annesinin türküsüydü onu denli yakan


Uçmayı unutan evlatların kırılan kanat sesleriydi duyulan
Suskunluğun anne sesiydi yüreğe konan
Ve annemin türküsüydü dilime dolanan

Mahmudiye Düzkaya