Beyazın sıcaklığı olsaydı yağan kar tanesinde
Güneşi özler miydik hiç
Sevda kadar yakıcı ayrılık kadar cehennem



Paha biçilemez bir oyuncaksın yüreğimde
Bir avuç nar kızıllığı gece kadar cazibeli
Saydam mavi gözlü çocuklar afacanlığında
Bir avuç çakıl taşı ağırlı kadar çocuksu



Omuzlarımda yılların ağırlığı ezilmekte
Üzüm gözlerden sızan yaşlar kadar yakıcı tuzlu tuzlu
Ve bu gece dökülen ömür yapraklarını süpürdüm
Kırılgan can kırıkları tekrar acıttı yüreğimi haberin var mı



Sessizliğin kulakları sağır eden sesiydi beni sağır eden
Küsme ey yar
Senin sevgi fısıltını ben duyamadım



Dertler miadını doldurdu bende
O yüzden bu gece umuda yelken açtı yüreğim
Yanımda yokluğun ardımda dertlerim ağlamakta
Tıpkı yaprak dökümüne uğrayan yıllarım gibi



Bir sıra inci beyazlığında Boğaziçi
Üşüdü İstanbul kar öperken yüreğini
İstanbul’un yalnızlığı kadar çığırtkan
Yalnızlığın kanatları kadar martı


Mahmudiye Düzkaya