Çocukluğumdaki kışı günlerini
Dizlerimize kadar gelen çizmelerimizi
Kart kurt diye kardaki gezintilerimizi
Bazen üzerimize lapa lapa yağan karları
Dağlardan esen kavurucu rüzgârları
Ve kardan adamı
Buzda kayan kızakları
Kartopu oynamayı
Kar üstünde yuvarlanmayı
Buzda kayıp düşmeyi
Sonra hep birlikte gülüşmeyi
Ve yükseklere çıkıp kar örtülü doğayı seyretmeyi

Kış denilince ramazan davulcuları aklıma gelir
Buzlanmış pencerelerimizi hohlayarak ellerimizle silerdik
Açtığımız yerlerden davulcuyu seyrederdik
Bilirdi davulcu seyrettiğimizi
Bize bakarak yükseltirdi davulun sesini
Daha sert, daha hızlı vurarak
Okurdu manilerini
Biz çocukken oruç tutardık kış günleri
Anamız erkenden kalkar yapardı börekleri
Türlü türlü hamur işleri
Fokurdayan soba üstündeki demliği
Oluğundan fışkıran buharının sireni
Yağmur altında ıslanırdık karlı karlı
İliklerimize kadar sudan çıkmış balık gibi
Eski adamlardık vesselam eski adamlar gibi
Ne hastane, ne doktor bilmezdik
Çünkü hastalıklar bizi es geçerdi
Doğanın içinde doğallıkta şendik
Sapa sağlam turp gibiydik
Hapşırsak bile “çok yaşa” diye şenlenirdik
“Hep birlikte, sen de gör” diye neşelenirdik
Pekmezle kar karıştırıp ilaç niyetine yerdik

Yaşamak doğanın bağrında,
Kar gibi, yağmur gibi, ağaç gibi
Çağlamak doğanın bağrında
Sular, dereler, çaylar, ırmaklar gibi
Özlemimsin, hasretimsin ey kış günleri

31.12.2015 – İzmir El Garip