BİR ŞİİRİ ATEŞLERE BIRAKMAK
bir şiir yanıyor hastaların başucunda
şehirler yıkılıyor kuşlar günbatımına uçuyor
bir beyaz örtü, vaktin son sözü şiir üstüne
zincirlerin son halkasına bir tarih düşüyor
bir şiiri ateşe bırakmak gibi, şehirde akşam oluyor

tütsü kokularıdır sokaklarda yayılan
kerpiç duvarlarda sıvalar dökülmüştür
üç zaman ötede bir tren gidecek bu şehirden
çıngıraklı faytonlar eski resimlerde unutulmuş
bir çocuk ağlayacak şehrin karanlığında
bir şiiri ateşe bırakmak kendini yakmak gibi
bir yolcunun son düşlerinde

perdeleri çekin aşk görmesin bizi
parmak boğumlarında ulu dağların gizlisi
gün, son şiirini yaratır hastaların kısılan seslerinde
bulutların gözyaşlarıdır karanlığımıza dökülür
söner yangını şiirlerin bütün şairler erken ölür

Neşet KARAÇALTI
Samsun 12 Nisan 2013