Yerden tüten duman nefessizliği öğretti.
Ciğerler sönük, her yerde küf..
Hastalık dönen dünyanın kendisi...
Belki patlar diye içindeki çekirdek
Beklemişliğimiz vardı.
En güzel cinayet bu; İsrafil’in elinde tuttuğu...
İçinden yıkım, ayla dünyanın senkranizyonu..
Sarılma dediğin böyle olmalı sevgilim..
Araya kimse girmemeli,
Girenler ölmeli...
Ölenler çağ başlatmalı yeniden.
Hangi ırk üstün çıkacak bu sevişmeden...
Belli değil...

İsrafil’in nefesi çok güçlü...
Bu şarkıyı dünyayla ay kavuşsun diye çalıyor.
Bütün kurulu düzenler yerle bir...
Ayın yeri sağlam değil...

Tam da bu gün Tanrım,
Güneşin yönünü şaşırdığı gün,
Mesihin gelip Deccalin öldüğü gün...
Ananın yavrusundan kaçtığı gün...
O son resital İsrafilin elinde olan,
Toprağa sokan topraktan çıkartan..
Oysa biz bu dünyayı sonsuz sanırdık,
Senin gibi aynı..

Tam da o gün Tanrım bütün melekler emekliye ayrılacak işlerinden.
Şeytan bağlanacak şangırdayan zincirlerle,
Ve biz biraz ona yakın biraz sana yakın çıkacağız huzuruna...
Biz sanki biraz eksik kıyam ettik.
Ama hiç bir nimetini yalanlamadık,
Rahman...

İsrafilin elinde tuttuğu son resital,
Ve böyle gelecek kıyamet, dik başımız avuçlarımızda...