Gayretli ustaların çekiç sesleri
Vınlıyor kulağımda
Kayboldum bulut ağında
Tufan arifesi yüreğim
Yalnızlığın içimizde
Nasıl haykırsak
İnşa edilen son gemiyi mi kırsak



Başımızda bulutlar fırıl fırıl
Altıncı, yedinci duyuyu tatmış
Çok azizler besbelli
Erdemli oluşları yükselişinden belli
Önce munisçe gelirler
Aldıklarını verirler
Bilirler, açları, tokları
Bağrı yanık muhtaçları
Yayla gönül onlardadır
Apansız kapatır gökyüzünü
Sevgi kulaçları



Siyahı, morcası, kızılcası
Yıldızların toprak kokan yakın dünyası
Aşkını bu kadar kim bekler?
Kansın diye susuzluğa çiçekler
Güneşle yüz yüze
Dereden, tepeden, denizden
Davet üzre gelenler
Bir muştuyu yaşarlar sarmaş-dolaş
Dişlileri yok, kenetlenirler
Taç olup baş döndürürler



Bazen an, bazen doyasıya vuslattır yaşanan
Seninde saçlarını ıslatan yağmurdur, bilirim
Aşında buzdur donan.
Ürkek bir kuştur sanırsın, kar
Avuçlarına konan


Geceleri birileri böler uykunu
Şimşektir dualı yalnızlığına çıkan
Beyninde dolaşır falcı buğusu
Yeniden mi göklere çekilecek sevgilerin
Bir kurt mudur umutların
Uzaklarda dağa çıkan



No’lur at yorganını üstünden
Yemin kıl beyaz muratlara
Martılarla el çırp diri sabahlara
Güzel giyin, güzel kuşan
Bay bay et karanlıklara


Bırak, kıskansın ne kadarsa kalbi kara


Söyle ! Elde ne var ki kalan
Göreceksin o an.
Göklerden gözlerine yıldızlardır boşalan
Eksilmeyecek kahkahan
Durma ! Atıl koluna sevgilerin
Bak, ay öpüyor bulutları alnından
Haydi koş pencerene
Kurtul deli yalnızlıktan
Senin gibi niceler gözyaşlarında yıkanan;



Mahsun koyma bahçemizi
Güllerimiz..Boynu bükük ıslanan
Bak ! Kesildi çekiçlerin sesleri
Boğazladım ustaları sıradan
Vuslat bahçelerinde eğer sen
“Billah !” İnşa ettirmem Nuh’un gemisini
Son tufana son gemimiz,sen
Yalnızlığımızın alnından öpsen




Hayrettin YAZICI