9
Yorum
14
Beğeni
5,0
Puan
1244
Okunma
bir gözyaşı nöbeti
bir sövgü duruşu keşkelere
günaha girme pahasına
ciltlenmiş hatıraları açtım beynimde
sel aldı çatısı uçmuş evimi
nöbetine sadık
bir nefer gibi
koruduğum
onca harabe arasında
sapasağlamdı
bilinçaltımın sığınmacısı
o Eironeia
oyuna getirmişti beni yine
zihnimin ortasinda
bu kaçıncı perde?
kaçıncı matine?
geceye yazılmış
gün niye ağarırsa
viranlığımın üstüne
asla ağarmayacağına bahse girdiğim şafak bile
sökmez artık bana
karanlığa tapmışım
perdeler indiğinde
bir zamanlardı
dí’ li geçmişten
geniş zamana yayılmıştı
varlığının tortuları
kurtaramıyordum ayaklarımı
ona uğramalardan
bir zamanlardı
acı siyah bir geceye tenekeden yıldızlar takıp aydınlık sanmam
bir dilek tutup
aşk la dediğim zaman
gökten yeryüzüne çakılışım
ve
ve sonra
gökyüzünün kirpiğime merdiven dayamışlığından ağırlaşan gözkapaklarım
kendimden devraldığım nöbete koştu
geceden kalma gözyaşıyla
,.....
ve perdeeee!
Eironeia oynar..
Şiar
*eironeia (samimiyetsiz karakter olarak kullanilmistir )
5.0
100% (14)