kırdım kalemi…
acıları
ibret-i alem için
buğulu şehrin
ortasında sallandırdım

kapıdan kovdum
bacadan giren hasreti
vuslat zil taktı

yıllarca ardım sıra
gölge olan hüzünleri
kılıç kuşanıp yere serdim

gecenin
zifiri gözlerini bağladım nergislerle
hapsettim
büyük bir zevkle
günün gül kokulu hücresine

aşüfte nağmelerin
dudağından buselik aldım
senler aktı sımsıcak
deltalarına yüreğin

süzüldü sevda
ansızın penceremden
özlem dolu sözcükler titredi

düşler
uzanıverdi
sere serpe
pespembe defterler üzerine
düştü cemre
şiirin usaresine

nağmeler
mavi şehrin
sol anahtarını
sevdaya teslim etti

bahar
ılık nefesiyle dağıttı
buza kesen
takvim yapraklarını
mevsim
yengeç dönencesine
demir attı

değdi gökyüzüne
mutluluğun
ebem kuşağı kanadı

aşk kıvılcımları
şafağa sıçradı...


AA