ZAMAN, asırlar boyu adımızla dolmuştu,
Bizim ile beraber yaşamış, solumuştu,
Allah’ın sevdigi ve razı olduğu yönde,
Medeniyetimizin hizmetinde koşmuştu.

İmar eder, süslerdi hamlemizin izleri,
Arkada bırakılan bir toz bulutu gibi,
Saray, köprü, camiler, kervansaraylar, hanlar,
Her adım attığımız, beldelerde yükseldi.

Elimizin altında, kişneyen küheylandı,
Ne gün ki hudutlarda, mağlûbiyet başladı,
Bize zıt, dünyaların karşısında ezildik,
Birleşen yollarımız, işte o an ayrıldı.

İman cephesinde de zaferler sona erdi,
Rüzgarlarda savrulup duran, zaman gemisi,
Yanaştı; demir attı, sarhoşlar rıhtımına,
Dünyamızı kararttı; küfrün, küflü nefesi.

ZAMAN, bize dönecek, ilk Turan şafağında,
Uzağı yakın eden, Kutlu Burak hızınca.
Bizler zamana değil, zaman bize uyacak.
Ya sadık bir eş gibi veya uysal çocukca.

Eğirdir