tan yeri eprimiş anıları dürtüp uyandırırken
gün sessizliğini astı usulca titreyen gözyaşlarına
keskin bir dal saplandı acılara matuf yüreğe
ebruli yalnızlığına sarılı kanayan hasretin sancısı
kemirgen bir acı olup sızdı içine…


O sabah saatlerinde anılara uyanıp ,ağlamak.
Ne zordur Allahım ya bir günü göz yaşı ile karşılamak ,anılar yürekte ateşini yakarken.
Acılara yönelen yüreğe,keskin bir dalın ( aşk olabilir) saplanması ve daha bir gönenmek gözyaşlarına.
Ve özlemlerin kemirmesi yüreği.

Sanırım sessiz ağlayış dedikleri bu olsa gerek.

bizi
anımsa!...
ele avuca sığmayan zamanlarda
öperdi şafak mahmur gözlerimizi
beyaz gecelerde. volga boylarında
dilimizde napoliten şarkılarla
fiyortları aşarken şölenler karşılardı bizi

Oysa o geçmişin çocuk sevinci anlarında,mutluktan sarhoş gözlerle mutluluğun ayışığına karıştığı gecelerde volga’dan şarkılara başlayıp,Norveç’in eteğinde gizli buzullar altında kalan denizlerin körfezine kadar uzanmak.
Oysa ne soğuktur oralar.
Ama üşütmekten öte ısıtan günler var.


yedi rengi düşlerle örülü ebem kuşağı
düşerdi yedi tepeli kentin ışıltılı göğsüne
sesinin serin sularını içerdim özlemle
efsunlu huzmeler süzülürken pencereme
hülyalı bakışında erirdi gözbebeklerim


İstanbul’da gökkuşağını izlemek ve o gökkuşağının altında olduğu inanılan hazineye (aşka) koşmak.
Ve izlerken gökkuşağının altında kalan İstanbul’u sevgilinin sesini dinlemek.
Günün büyülüğü ışığı pencereye vururken o ışığı bile es geçip sevgilinin gözlerinde erimek.
Oysa şimdi acı var o ışıkların yerine.


nisan yağmurlarını terk edip maziye
mayısın kiraz dudaklarını kanırtırdık
zembereği boşalan saatlerde
kayıp yıldızlar gibi susardık birbirimize
düşler sırtında ojeli tırnak izlerini taşırdı günlerce

Nisan yağmurları değil mi mayısa hayat veren, bahara coşku katan.Aşka katık katmak gibi.
Ve izlemek geceyi ,sevgili ile kurulan düşlere sarılmak.
Bahar akşamlarında.

gülümseyen bir mevsimdi/fesleğen kokulu mavi tenli
ürkek ceylan sekerdi yüreğimizin gizli bahçesinde
su yeşili akardı. fısıldayan nehirdi gözlerin
dünya yansa umurumuzda değildi
zaman zaten yangın yeriydi…


Dokundukça kokusunu fesleğen gibi sevdikçe kokusunu veren aşk.Aslandan kaçan ceylanın bir nehir kenarında susuzluğunu dindirmesi misali.
Sevgilinin gözlerinde dinlenmek ve aşkın ateşini bin yıllık Zerdüşt ateşleri gibi yürekte yaşamak.




kırmızı gecelerde masum değildi sözcükler
cüretkar imler boy gösterirdi/öperken ay ıslak bukleleri
filizlenmişti aşkımız elest bezminde
tutkulu rüyaları yaşıyorduk sere serpe


iliklerimize dek ıslanırdık serseri gecelerde
kaygısız zamanı kavrayıp saçından
avare nağmeler saçılırdı fiyakalı günlere


uçarı yalıçapkını maviyle sevişirdi iskelede
yalazından tutuşurdu deniz/ bıyık altı gülerdi miço idris
kıyılarımızı okşardı dalgalar bitkin düşerdik
tuzlarımız karışırdı birbirine nefes nefese…


Aşkı yaşamak daha doğrusu yürekte taşımak çok zor be şairim.
Aşkı yürekte taşımak bir annenin karnında çocuğunu taşıması gibi bir şey ya.
Bir nisan günü bende aşk yaşadım ve mayısa koştum,şiirindeki mavi ile sevişmeler gibi umutla seviştim yüreğimin kıyılarını okşadı aşkın denizi,rüzgarı ,zamansız kaygılarımı sarhoş günlerime sardım.
Akşam üstü kırmızılığında akşama çan bir gül filizlendi aşk.
Bir birine yıllardır kavuşamayan deniz gibi ,şiirinde nasıl buluştuysanız bizde buluşmuştuk.
İkimizde yaralarımıza deniz suyu basmıyorduk artık.
Tenimizde kuruyordu tuzlarımız.

hüznün ardı sıra esmer güze dönerken yüzüm
yağmur ekip fırtına biçiyorum
cinnet getirip intihar eden aşkın feth-i kabrini yapıp
genzine toprak kaçan düşleri servi gölgesine terk ediyorum

Sonbahara dönen ruh ve gözyaşları ile gelen isyanlar.Acıların içinde intihar düşleri büyütmek aşkın yerine.Ve ölen düşlerin duldasında ağlamak.


nisan yağmurları biriktiriyorum ışıkları sönmüş yüreğime
yalnızlığın ürperten çığlığı işlerken içime
pesimist isyanlar içinde haykırıyorum
*aşk hiçbir zaman pişmanlık duymamaktır
diye hezeyanlar içinde…

Aşk hayatn veren o nisan yağmurlarını,yalnızlığına terk yüreğin içinde saklamak.Kötümser isyanların içinde sessiz ama derin gelen bir sesle
Yanşanan aşka pişman olmadığını sayıklamak.
Şairim bu kısımda bir uyarım olacak.
Pesimist ,kötümser demek.Türkçe bir kelime değil.Keşke bu kelime yerine başka kelime kullansaydın.Dilimize çok uzak.

zamanın ıssız.karanlık sığınağında
umarsız acıyı büyütüyorum
sevda ateşini öperek
kahrediyorum günü doğmayan ilençli ömrüme…

Zamanı artık bir ölüm olarak görüp,kendine ilenç etmek (ah etmek)
bir yandan da aşka özleme sarılarak,öperek.
Hamiş dedik ya
Aşkı,annenin çocuğunu taşıması gibi.
Şimdi ise acıyı taşımak.

ŞAİRİM.
BU AYRILIKLAR ADAMA ÇOK KOUYOR BE...