ne at kendini ucurumlarımdan
nede bırak bosluga
kıyılarımdaki yuzlerce kayıptan yorgunum artık
yorgunum
her derinime duseni kurtaramamaktan..

yirminci yuzyılın sadakatiyle tanıyabilmek isterdim seni
cektigin sancılarını bastırabilmek icin yeni sözler uydurup
basucuna bırakabilmeyi
daha iyisini yazamıyorum diye karnıma agrılar giriyor
daha iyi sözlerimi tukettim diye belkide
inkar ediyorum senden önceki tüm asklarımı

tutamadıgım senmiydin
son kez kendini bırakan derinligime..
belki de tutmamak işime geldigi icin
senin de tutulmamak icin
sesini bile cıkarmadan kabullendigin
bu bogulmaların
nefesin cigerlerime dolarken
öptügüm kadın senmisin?

bu icimde durmadan cırpınan senmisin..
kıyılarıma vuran ve yeniden bırakan kendini sonsuz mavilige..
bu cankurtaranına sevdalı oldugu icin belki de
durmadan bogulan
ve kendisini bogması icin işbirligi yapan denize vefa borcları takan....

hangi kaybımın yerine seni koymalıyım bilmiyorum
simdi kullanılmıs yuzlerce kelimem arasında en az kullanılmısları ayıklayıp
şiir yapıyorum
olmuyor
eski sevdamın yerine seni koysam almıyor
başka bir yolu olmalı
yada buyutmeli icimdeki bu kalbi
birgun sende gelirsin diye daha buyuk bir eve tasınmalı...

hangi zamanın kavminde varolduk anımsamıyorum artık
ne bir pusulası vardı aşkımızın
nede haritada tutarlı bir acıklaması koordinatlarımızın
evrensel bir düş kurar gibiydik
biz iki sevda gezgini
yelken actgımızı sanarken acık denizlerde
akıntısına kapıldıgımız
kendi karasularımızdı
senin küf tutan sayfalarından arınmanı saglayan
benim bir gun gelirsin diye aklımın bir kösesinde sakladıgım...
daha ne kadar uzagında duracaksın limanlarımın?
yaşadıgın fırtınalarından yorgun
kayalıklarımdan uzak tutabilmek icin
durmadan fenerlerimi yanık tuttugum
gelirsin diye ansızın
gözlerimi yatırıp uzaklarıma
hazırlandıgım
gelmiyorsan eger
başka karsılama töreni duzenlenmiyecek bu limanda
kapanır fenerin ısıkları...
kırılışın yankılanır ama
duyulmaz kalabalıklarım da....