Yeni doğmuş bir ay gibi geceye direniyorum
Yamaçlarında ağır bir veda süzülüyor usul usul
Dokunsalar heba olacak gözlerim
Dualarımı bu kez gözyaşlarıma yazıyorum

Hangi enkazın altında sendeliyor sol yanım
Düştükçe kanıyor kanadınca eksiliyor çığlıklarım
Bu kaçıncı geç kalışın diye sormuyorum
Özledikçe umut kırıntılarımı katlediliyorum


Vuslata soyunsam devasız yaramın seferinde
Bu can bize emanet değil mi can sızım
Eskitiliyorum yüzüme vurulan her yokluğunda
Nede olsa zulamda gazeller biriktiriyorum

Bir veda busesi kopar ki tenimin kıyametinde
Gün yüzüne çıkmamış karanlığında baygınım
Dirisinden vazgeçtim de ölüsüne sarılıyorum düşlerin
Mahşer yerine dönen gurbette nöbetçi gözlerim

Son vurgunumuzu yapıyoruz omuz omuza
Ayrılıksa peşimizde zehirden hafiye soğukkanlı
Tepeden tırnağa acıya baktıkça batıyoruz diz boyu
Ve ben, her gece yokluğuna hedef aldıkça yaralanıyorum .

Remziye ÇELİK
01.36.2015