göz pınarımda
okumaya çalışırken kalbini
kalbimin aynı sayfasında
kirpik ucumdan
kendime de bakıyorum
kuşların
-hayır
kuşlar çığlık çığlığa-
kelebeklerin dilsiz oyununda
-meğerse-
şeylere kendimce anlamlar yüklüyor(muş)um

sözcüklerin beni söylemiyordu hiçbir yerde
oysa
şımarmayı isterdim biraz
-biraz mı-
itiraf etmeliyim
birazdan çok
biraz cemre düşsün buz tutmuş çatısına kalbimin
ve kamaşsın ışıltısında gözüm
öyle umut bırakarak gittin ki
sanki yanlışlıkla örtülmüş de
az sonra açılacak gibiydi gözün

biraz ordan
biraz burdan topluyorum dağılanları
hepsi aynı bütünden koptuğu halde
yeniden bütünleştiremiyorum
çünkü kopuş
ölmeden önceydi
koptu, dağıldı
öldüm
şimdi
dokunduğum her şeyin içinden geçiyor ellerim
hiç birine değmeden

dokunduğunu hisseden ellerim
ellerimi hissetmeyen her şey
ve her şey darmadağın