"Sonra geceydi ve yalnızdık, çoğalttık susuşları.
Yağmura yağdığımız geceye çarptık;
Geceye hiçbir şey olmadı,
Ama biz paramparçaydık.."

Yılmaz Odabaşı

bulutlara yükleyip ay ışığını
yıldızları süzüp gözlerinden
damıtıp ruhları bedenlerinden bir bir ayrılıkları
geceyi dinlemeyi sevdim bir zamanlar
nefesler ah eder durur an’ lar
bütün iklimler bir son aslında
başlangıçlar gibi
son ayrılığa kurulmuş bütün zamanlar

gözlerimi düşürdüğüm derin bir çukurda
ölürken ruhumda bedenimden çok uzaklarda
hissettim aydınlığı
zaman akıyordu bir sel gibi
kapılmışım farkında olmadan
her an bir yanımın öldüğü yalan gülümseyişler arasında
susuz bir yaz inerdi maviliklerine denizin
ölü martı çığlıklarıydı gökyüzünde
güneşe uçuşan kanatları

gökyüzünü kucakladığımda
titreye titreye yere dökülüyorlar
bitimsiz hatıraların ıssız ruhları
zamanın kum tanelerince
ağır ağır soluyor renkleri
bize şarkı söyleyen ışıklarda
yumuşak kalpleri bulutlar
son şimşeğin yankısını soğurdular semadan

ben şiir yazmayı sevdim bir zamanlar
ve şiir olmayı önceleri
hayallerin öldüğünü söyledi
ağlayan gökyüzü gülleri
ne kadar da şiirsiniz dedi içim
ne kadar şiir sizsiniz

demlenir orada acılar
hüzünlenir zaman
bu bulutlar gibi geçer
bu güller gibi solar
aşkın kılıcı şiirin kılıcına dönüşür
orada yıldız yıldız ağlamak var

aslında kurumuş yeryüzü
sen!
gökyüzüne aşkla bak
hatırladın mı sardunya bakışlı kızları
ve sarmaşık gülüşlü çocukları
savaş kokan ülkelere inat
gelincik tüten yağmurlar götürsün bizi
sevgi iklimlerine ince sızılardan uzak

boğum boğum elleriyle
ağlayan denizin göz yaşlarında
boğulan çocuk sesleriydi uzaklarda
cennet kapılarından sızan nurlu ışıklarda
kahkahaları
bir adım gibi sonsuzluğun kucağında
yaprak döküyordu şiir ağaçları güz ayrılıklarına
her yaprağında bir şiirdi ölüm

her ölen okyanusta
bir çocuk diriliyordu şimdi
eskimiş gülüşleri parlatıyor ışıl ışıl ekliyorlardı yepyeni yıldızlara
ve özgür ruhlu şiirlerin kanatlarına

sonsuz kapı var açılan sonsuz ayrılıklardan öte
mutlu anılara hasretler büyüten
son göz yaşları
susamışlıklarda anne sıcaklığına çocuklardan
üşüyen yazlarda elleri
sığıntı mutluluk arayışlarında
maviliklerinde denize defnedilmiş çocuk düşleri

artık bulutlar içiyor mavilikleri
gökyüzü diye bir yüz yok şimdi
rengi yok
yağmuru ve sesi …







06.12.2015
Ayşegül Aşkım Karagöz

Baştan sona birlikte kaleme aldığımız bu ortak yazılan şiir için değerli arkadaşım Mert YİĞİTCAN’a sonsuz teşekkürlerimle ...